کلاس، دانشکده، بوفه، زمین چمن، سلف خوابگاه و دانشگاه، اردو، بازی های خوابگاه، دریا، رودخونه، سینما شقایق، فوتبال سالنی، استادها، سایت، کتابخونه، نمازخونه، شب زنده داری ها، همکلاسی ها، آلاچیق، آمفی تئاتر، همایش ها، تحصن ها، پروژه ها و تحقیق ها، سازمان مرکزی، سرویس ها، خرو پف بچه ها، پریدن روی تخت دوم، جشن پتو، شلخته بازی بچه ها، درس خوندن (و یا نخوندن!) بچه ها، سالن مطالعه، قضیه مداد رنگی!، غذاهای سلف، سالن تلویزیون، گربه های خوابگاه و... همه اینا رفتنی حالا 8 ترمه یا 6 ترمه یا بعضی ها 10 ترم یا بیشتر!!!
بالاخره یه روزی برگه تسویه رو می گیری دستتو می دویی این ور و اون ور تا برگتو پر امضا کنی و... خداحافظ، بای بای مارفتیم...
ای بابا یه دقیقه صبر کن رفتن داریم تا رفتن؟! ببینم حالا که داری می ری پروندت دست راستته یا دست چپت؟ (خیلی کلیشه ای بود!)
حالا که داری می ری واقعا چیزی بارت هست یا نه؟ (مگه اومده بودی باربری؟!)
حالا که داری می ری می تونی، واقعا می تونی، یه روزی، یه جایی، بگی آقا ما هم دانشجو بودیم؟
دانشگاه فلان، شاگرد فلان استاد؟ اصلا ببینم دلت واسه ما تنگ می شه یا نه؟ یا اینکه می ری و می گی که ای بابا این همه خوندیم و خوندیم تا تو کنکور قبول بشیم و بیاییم اینجا... فکر می کردیم چه خبره؟
نه خیر عزیزم... حالا گیرم غذای اینجا فلانه، استادش فلانه، محیطش فلانه، چه می دونم بوفه، کلاس، سایت، کتابخونه و... و... و... فلانه...
تو خودت چیکار کردی؟! نه ببین گفته بودم، خدا وکیلی، تو خودت چیکار کردی؟
آقا وخانم ورودی 86 ما که داریم تموم می کنیم، ببینم شما چیکاره اید؟!؟!

بعد از جعل پاره شعری از شاملو و کلی خرابکاری! (ببخشید اولی سرکاری بود!) تازه می رسیم به اصل مطلب!
از آنجایی که در این دانشگاه دیواری به کوتاهی دیوار چپ های رادیکال (به تعبیر خودشان!) وبه تعبیر دیگران: جوجه کمونیست ها، کمونیست...، کمون های... و غیره وجود ندارد، بنده نیز برآنم کمی با این نازنینان که چندیست بساط خنده برخی محافل دانشگاه را برانگیخته اند، مزاحی داشته باشم. اصلا بی خیال مزاح، فقط به ذکرچند نکته که لازم می نماید بسنده می کنم.
نکته اول: کتاب خوان بودن را با کتاب خوار بودن فرق بسیار است، اینقدر به مطالعات ناقص خود آن هم در یک حوزه بسیار محدود، ننازید.
نکته دوم: درعصر روایت های کوچک یا بازنشستگی معلمان اخلاق جعلیات مارکسیستی را خریداری نیست، اینقدر ژست روشنفکری به خود نگیرید. دوره احتجاجات جزمی پایان پذیرفته است!
نکته سوم: به جای آنکه بزرگترین آرزویتان ختم دوره سه جلدی آثار لنین باشد، کمی هم واقعیت ها را ببینید. زندگی جای دیگراست.
نکته چهارم: [...]
نکته پنجم: این قدر هم بیانیه ندهید، کلی گویی بس است.
بس کنم ای دوست تو خود گفته گیر
یک دو سه لام ودوسه نونی دگر

پیش خودم فکر کردم چه طور میشه یه مطلبی به نیابت از کلیه خانم ها نوشت که حرف دل همه ی اونها باشه! راستش هر چی این چند روزه فکر کردم، دیدم مسائل بسیار مهمتری از ظاهر آقایون هست که میشه روش صحبت کرد. آخه می دونید به نظر من (البته ببخشید!) اینکه عناصر ذکور دانشگاه علاقه دارند هر روز خودشون رو به برق 3 فاز وصل کنن تا به قول خودشون مدل موهاشون رو شیطونی کنن، که خوش تیپ تر نمیشن هیچ! زشت تر از اون چیزی میشن که هستن. خیلی مهم نیست ما تحمل می کنیم، چه اشکالی داره؟ باید زشتی وجود داشته باشه تا زیبایی خودشو نشون بده دیگه!!! نه...؟!
و اما مسائل مهمتر؛
از اونجایی که مشاهده مستقیم (یکی از روش های تجزیه و تحلیل!) در سازمانها برای مشاغل ساده و تکراری بکار میره، فرصت رو غنيمت شمردم و به عنوان يك تحليل گر به طور كاملآ نامحسوس (!) كه مبادا مشاهدات من بر روال عادي رفتارها تاثير بگذاره، شروع به ارزيابي رفتارها و كنش ها كردم.
طي اين مشاهدات به يكسري مسائل مهم پي بردم كه بيشتر از اوني كه خود رفتار تعجبم رو برانگيزه، جامعيت و كليت اونها در اكثر اين قشر مذكر بود كه آدم رو به حيرت وا مي داشت.
مثلاً براي اكثر غريب به اتفاقشون غذاي سلف حكم نوش دارو رو داره كه اگه بهشون نرسه، قطعآ از گشنگي مي ميرن و تنها غذايي كه بلدن درست كنن نيمرو كه اونم اگه تخم مرغشو سلف نده نمي دونن از كجا تهيه كنن.
و يا اينكه تو دو دره كردن و پيچوندن كلاس يه پا استادن و اصولآ هيچ كدوم جزوه درست و درموني ندارن و اگه جزوه "دخترخانم ها" نباشه ، شك نكنيد كه همشون مشروطن و ديگه اينكه بر خلاف درساي ديگه، درس آمار رو خوب بلدن و داراي مدرك دكتراي افتخاري در علم آمار هستند.
اما اينها هم متاسفانه منو مجاب نكرد و احساس كردم حرف دل خانم ها رو نزدم. در نتيجه مشاهدات رو ادامه دادم و به رفتاري از سوي اونها پي بردم كه منحصر به خودشونه و حيرت و تعجب كليه خانم ها رو از همون بدو ورود به دانشگاه وا ميداره و اون اينه كه متاسفانه اين جماعت از لحاظ آداب معاشرت و زندگي اجتماعي اوضاع وخيمي دارن كه قطعآ يه فكري بايد به حالشون بكنيم. چطور ممكنه يه نفر بلد نباشه سلام كنه...؟
به نظر بنده اين رفتار عجيب به چند دليل ممكنه اتفاق بيفته:
1. اينكه شايد همچين واژه اي )سلام) در دايره لغاتشون وجود نداره؟!؟!
2. شايد مامانشون بهشون گفته "به غريبه ها سلام نكن پسرم" ؟!؟!
يا حالت سومي وجود داره...
"ادب ندارن" (!) كه احتمالش از بقيه بيشتره! البته اينا رو طبق محاسبات آماري گفتم، كه احتمال داره اشتباه باشه، از اون جايي كه درس آمار دخترا به اندازه ي پسرا خوب نيست!!!
از اونجايي كه تجزيه و تحليل هر كاري نياز به زمان و حوصله داره و اين جانب هم مثل شما دانشجو هستم، اگه اجازه بديد ساير مشاهداتم رو (البته اگه زنده موندم!) در شماره هاي بعدي خدمتتون عرض مي كنم...

باید همه بدهند تا هیچ بذری سبز نشده زرد نشود.
نَنِه (1) همیشه برای تعریف کردن چنته ی پُری از خاطره دارد. نان و پنیر و گردو درست می کرد و خودش در دهانم می گذاشت، می گفت که هرگز یادش نمی رود، ده سال پیش که می خواستند با والده ی ما بروند زیارت کربلا، نرسیده به همدان اتوبوس خراب و گرفتار برف و سرما می شود، اتوبوس دوم هم بدون توجه به آنها راهش را می گیرد و مقّرب (2) می شود.
...
6 ساعت بعد.
هنوز اتوبوس خراب است. کم کم جماعت اعتراض می کنند. ننه طوری که دو ردیف جلو و یک ردیف عقب صدایش را می شنوند:
من خودم تو روزنومه خوندم که یه اتوبوسی مث ما در برف گیر کرده بود، مسافرا بعد از نااُمیدی در مورد رهایی، کاغذ و قلم در آوردند و وصیت نامه شان را نوشتند. این را می گوید و از والده ی ما کاغذ و قلم می خواهد. و اینگونه به همسفران کم سن و سال تر قوت قلب می دهد!

مجریان جریان را می شناسم، تا50%. خودشان می گویند تلاششان برای رسوایی نادانی و ناعدالتی است... (که وجودش تایید می شود!)
همه بدانند که عامل برتری جز تقوا نیست، و عمل به آن، تلاش پیوسته در اطاعت و دفاع از حقیقت است. احترام به بزرگتر های سِنّی واجب است تا زمانی که بر جهل و جور اصرار نورزند.
امروز وقتی می بینم اندک بیداران این قبیله نمایش خواب می دهند، فکر می کنم به شعورم توهین شده و بعد به یاد دیالوگی از مایکل کورلئونه در پدرخوانده می افتم که: "به من نگو بی گناهی کارلو، چون به شعورم توهین می کنی و این منو خیلی عصبانی می کنه."
جریان از آن جمله نیست که اگر زورش به مدعی نرسد، آن طرف پل وایستد و لیچار بگوید...
انتقاد سازنده از قشر دانشجو و غیردانشجوی دانشگاه، به یقین می تواند اوضاع را مطلوب(تر) نماید. نقدها را فرصتی ببینیم برای بهتر شدن، نه تهدید (به منظور تخریب) یکدیگر.
در این قبیله که فریاد از همه سلب است
هر آنچه زمزمه آید قوّت قلب است.

_______________________
1. در اینجا مادربزرگ
2. السابقون السابقون، اولئیک المقربون

در آستانه سالروز حادثه ای بس مهم قرار داریم، حادثه ای مهم برای دانشگاه و دانشجو...! 16 آذر، روزی که به نام دانشجو مزین شده است و هر سال در این روز ما یاد و خاطره سه دانشجوی آزاده را که نخواستند در برابر جور زمانه سر خم کنند، و در این راه، دانشگاه را به خون خود آراستند، گرامی می داریم.
آری نام احمد قندچی، آذر شریعت رضوی و مصطفی بزرگ نیا برای همیشه بر تارک تاریخ دانشگاه نگاشته شده است. در اینجا شایسته است به دست نوشته معلم فقید دکتر علی شریعتی اشاره کنیم که در یاد بود این یاران دبستانی می گوید:
"اگر اجباری که به زنده ماندن دارم نبود، خود را در برابر دانشگـاه آتش ميزدم، همانجایی که بيست و دو سال پيش، «آذر» مان، در آتـش بيـداد سوخــــت، او را در پيـش پای «نيکسون» قربانی کردند...! اين «سه يار دبستانی»، که هنوز مدرسه را ترک نگفته اند، هنوز از تحصيلشان فراغت نيافته اند، نخواستند - همچون ديگران- کوپن نانی بگيرند و از پشت ميز دانشگاه، به پشت پاچال بازار بروند و سر در آخور خويش فرو برند. از آن سال، چندين دوره آمدند و کارشان را تمام کردند و رفتند، اما اين سه تن ماندند تا هر که را می آيد، بياموزنـد، هر که را مي رود، سفارش کنند. آنها هرگز نمي روند، هميشه خواهند ماند، آنها «شهيد» ند. اين «سه قطره خون» که بر چهره ی دانشگاه ما، همچنان تازه و گرم است..."